تولد نُه‌سالگی

نیمسال دوم ابتدایی‌شون بود که سعی کردم توی تکالیف‌شون، مستقل بارشون بیارم. از کتاب ریاضی شروع کردم. تا مدتها خیلی سخت بود اینکه یاد بگیرن چطور مسئله و شکل و جدول یکان دهگان صدگان رو با نظم و تمیزی، چیزی شبیه کتاب در دفترشون بنویسن و بعد، کتاب رو ببندن و جداگونه توی دفتر حل کنن. بعد رسید به املا، نوبتی به هم‌دیگه می‌گفتن و برای هم تصحیح می‌کردن. فهمیدم حسنم معلم خوبی خواهد شد، بخاطر دلسوزی و مهربانی که موقع تصحیح داشت اما حسین، تمایل داشت تا می‌تونه هر نقطه‌ای رو نبینه و غلط حساب کنه... تااینکه اونهم یاد گرفت برابری رو تحسین کنه، غلط‌نداشتن رو باافتخار بگه، کم‌کم شد مثل من، زیر نمراتی که برای داداشش می‌ذاشت، یه شعر هم درمی‌آورد. خوب بود اون روزها، گذشت و حالا بلدن مستقل باشن. زود مرد شدن، خیلی زود. باورم نمیشه به همین زودی نه ساله می‌شن. دو پسر نه ساله، دوشادوش من، با تفاوت قدِّ چهل‌سانتی‌متر و تفاوت سن 17سال، قراره پا به دنیای بزرگی بذارن. راستش می‌ترسم. خیلی می‌ترسم. اینروزها دارم تدارک جشن تولد 9 سالگی‌شون رو می‌گیرم. البته نه‌اینکه چیزی خریدم یا لیستی نوشتم، منظورم اینه که هرروز دارم فکر می‌کنم که چطوری 31خرداد رو براشون به‌یادموندنی کنم. چطوری 9 شمع رو کنار هم ردیف کنم ولی نلرزم، نترسم، سخت نگیرم، دلهره نداشته باشم، یخِ نُه نشم. ادای یه مادر شجاع رو دربیارم، بی‌خیال همه اتفاقاتی که احتمالش رو دادن. من برای 31خرداد نیاز به مشورت دارم. چه تولدی براشون بگیرم که هم از عهده‌ی هزینه‌ش بربیام و هم به‌یادموندنی‌ش کنم، بهتره؟